Ferro e carbón son dous elementos que moitas veces, na súa condición de produtos das serras e montañas, acompañaron ás paisaxes culturais da neve. Na serra da carba e nos altos da Garrona e as valgadas como a de Folgoso, o ciclo produtivo destes recursos compleméntanse entre si para ofrecer unha singular perspectiva da relación das xentes e a natureza que os acolle. O éxito destas interaccións está sempre mediado polo desenvolvemento dunha cultura que sexa quen crear un sistema que estruture os procesos e permita a súa xestión no tempo e no espazo. Unha cultura que dea sentido ós sitios, lugares e  paisaxes. Unha construción social dunha realidade complexa que, xusto por iso mesmo, resulta operativa e permanente.

​

​

​

​

​

​

​

As manifestacións desta permanencia poden ser de varias castes. A presenza de restos de construcións, ruínas, as pegadas de estruturas e outros vestixios, son fitos que achegan información valiosa sobre a transformación das relacións humanas. Os elementos inmateriais viaxan no tempo en forma de memoria, persoal ou colectiva, e moitas veces codifican ou encriptan un discurso que da conta mais ou menos parcial dunha determinada visión do mundo. Tamén as paisaxes mesmas, cas sucesivas e pode que repetitivas, intervencións das comunidades que as transforman e mesmo as crean, deveñen testemuña viva daquelas manifestacións. Así, “escritas”de xeito xeralmente involuntario nesta serra, fican as pegadas que poden dar conta do que foi a explotación carbón vexetal e do ferro a partires dos montes e fragas. O ciclo produtivo dende a foia na terra até a moa de aguzar ferramentas, pasando entre outros polo crabuñado destas, serán temas a desenvolver ó longo desta iniciativa.